Met zijn gitaar in zijn handen, gaat Jesse op een bankje aan het strandje zitten. Het geruis van golfen ontspant hem en de aankomende wind blaast door zijn haren. Met een relaxte glimlach begint hij wat te spelen. Het klinkt wel, maar niet perfect. Kon hij maar een liedje schrijven, dacht hij. Maar dat lukte Jesse niet. Hij had een inspiratiebron nodig.

Ze zuchtte en liep met haar schoenen in haar handen over het ondiepe water heen, wat nog niet eens haar voeten lieten 'verdwijnen' onder het water. Met haar ogen over de kleine golven glijdend onder haar voeten keek ze even naar een jongen, die met een gitaar muziek maakte. Even glimlachte ze naar hem en veegde ze een plukje donkerbruin haar uit haar ogen.

Even keek hij op, en zag een best wel mooi meisje. Ze had haar schoenen in haar handen en liep door het water heen. Hij glimlachte terug, en pakte tegelijkertijd weer wat akkoordjes dat een best wel mooi liedje vormde. Hij bleef het een beetje herhalen, dit was gewoon een hartstikke mooi liedje.

Ze glimlachte even terug naar hem, en haar haar gleed weer voor haar ogen. Snel draaide ze zich om en begon ze naar de jongen toe te lopen, die best wel goed gitaar kon spelen zo te horen. 'Hey,' bracht ze even later uit toen ze op een kleine afstand van de jongen stond, zijzelf kon best wel goed zingen, alleen wist ze dat zelf niet en had ze het nooit aan iemand laten horen, ze zong altijd zachtjes in haar kamer, of als er niemand in de buurt bij haar was.

Jesse stopte even met spelen, en keek naar het meisje. Ze had een zachte, lieve stem, waarmee ze hem begroette. Het meisje zag er best wel mooi uit, vond hij. Door de wind ging haar haar telkens voor haar ogen zitten, maar ze had wel mooi, bruin haar. "Heey" zei hij terug, en keek nog steeds naar haar. Hij pakte zijn akkoorden weer op, en tokkelde zachtjes verder. Hij moest wel het liedje schrijven natuurlijk. Zijn band, bestaande uit nog een basgitarist en een drummer, had over twee weken een optreden, en een van hun oude nummers waren té bekend. Nieuwe liedjes waren nodig, en als de akkoorden goed waren, kwam de tekst meestal vanzelf. "Ik ben Jesse" zei hij, toen ze er een beetje twijfelend uitzag. Met zijn ogen wisselde hij af van zijn linkerhand, waar hij de akkoorden vasthield, zijn rechterhand, waar hij het stuk tokkelde, en naar het meisje, die lief glimlachte.

Jesse, zo heette hij dus. 'Ik, ik ben Femke,' zei ze ietswat verlegen tegen hem en ging naast hem zitten. Femke kon zingen, als ze wilde en zijn muziek klonk mooi. Zou ze het doen? Zou ze er zomaar een paar woorden met een zangerige klank uitgooien? Tja, misschien wel. Ze schraapte zachtjes haar keel en Jesse tokkelde verder op zijn gitaar. Ineens, uit het niet begon ze er zachtjes bij te zingen en keek ze naar de grond.