The Other Side of Me

Het winkelcentrum was een plek die krioelde van onschuldige mensen. Ze zijn goedgelovig en kortzichtig. Jake leunde tegen een of andere kledingwinkel aan die bij niemand de aandacht trok. Hij keek naar de voorbijgangers. Nietsvermoedend deden ze alsof ze allen de dag van hun leven beleefden. Met zijn handen in de zakken van zijn jeans leek hij nonchalant te staan wachten op iemand. Maar algauw viel zijn blik op een gehaaste vrouw. Ze droeg enkele zware tassen met kleren en had verschillende juwelen aan. Perfect. Die zal wel wat geld op zak moeten hebben. Jake liep enkele passen verder en zorgde ervoor dat hij 'per ongeluk' tegen de vrouw liep en hierdoor liet ze haar tassen vallen. ''Oh, het spijt me, laat me je even helpen.'' Vliegensvlug raapte hij wat kleren bijeen en toen de vrouw enkele stukken controleerde, gleed zijn hand vliegensvlug in haar tas, haalde haar portefeuille eruit en stak die ongemerkt in zijn achterzak. De vrouw bedankte hem om te helpen, hij excuseerde zich nogmaals en liep tenslotte rustig verder, waarna hij toen hij uit het zicht was meteen achter een leegstaand gebouw verdween, de portefeuille opendeed en trots zijn vangst bekeek. Hij had gelijk gehad, de vrouw had veel geld bij zich.

Uiteindelijk stopte hij even en leunde tegen de muur van het gebouw. Elke keer als hij zoiets had gedaan bekroop hem een schuldgevoel, maar dit gevoel was eerst enorm groot, en nu kon het hem blijkbaar nog amper schelen of die dame nu triest zou zijn of niet. Ze had geld genoeg. Hij leefde alleen, moest voor zichzelf zorgen, en dat terwijl je constant een baan kreeg, maar die dan weer verloor. Het was zijn grootste recht te kunnen stelen, maar waarom voelde hij zich uiteindelijk de enige die dat deed? Het leek alsof hij de enige 'bad guy' was hier.

Om de hoek stond Macy. Maar enkele meters van Jake vandaan, al wist ze dat dan niet. Haar shirt was gescheurt aan de onderkant, omdat ze had gevochten met iemand uit de achterwijk.
Pech voor hem, Macy had gewonnen.

Macy keek om zich heen. Ze ging natuurlijk niet naar binnen, alleen mensen die niet verstandig zijn doen dat. Dan proberen ze geld van mensen te pikken.
Maar daar heb je helemaal niks aan, want van geld kun je alleen dingen kopen. "Van geld kun je te weinig dingen kopen." mompelde ze.
Macy had behoefte aan een nieuw shirt, want dit kapotte shirt was een beetje koud 'snachts.

In haar hoofd telde ze af, vijf, vier, drie, twee, een. Ze liep de hoek om, en knalde tegen Jake aan. "Wat zullen we nu..." zei ze niet al te zacht. Het was moeilijk om haarzelf in te houden, voor ze als een gek tekeer ging tegen hem.
Want als ze dat deed, was ze helemaal nergens meer.

Jake wilde net weggaan, tot hij iemand tegen hem voelde aanknallen. ''Kijk ui..' Zei hij , terwijl zij evenwel zoiets zei. Maar wijselijk slikte hij zijn woorden in. Hij had gevoeld hoe de portefeuille op de grond viel en gritste hem snel weg. Het was een gek zicht, een damesportefeuille die hij, juist hij opraapte. Enkele briefjes hingen half uit het ding en meteen stak hij ze terug weg. Traag wierp een geïrriteerde blik op het meisje en keek even om zich heen. Even geen kat in de buurt, niemand anders konhet gezien hebben dan het meisje.

"Wat heb je daar?" vroeg ze nieuwsgierig. Alhoewel ze nieuwsgierig was, bleef ze kil kijken en was ze nog steeds boos. Over twee minuten ging de winkel dicht en als ze dan niet binnen was, had ze een probleem.
Want dan kon ze nergens slapen of een nieuw shirt had, dan zou ze misschien wel ziek worden. En dat was wel het laatste waar ze naar uit keek.

Hij schudde zijn hoofd even ten einde raad. Hij haalde de portefeuille snel uit zijn zak zodat ze er een glimp kon van opvangen. Even keek hij haar aan en trok haar, niet hard, maar ook niet zacht, mee aan haar arm. 'Je krijgt een deel, ik kan hier niet blijven.' Hij keek snel naar het meisje en liep enkele steegjes door. Niet lang meer en de dame zou doorhebben dat ze haar geld niet meer bij zich had. Hij hoopte enkel dat ze zijn aanbod zou aanvaarden en mee zou komen.

"Okee, ik ga niks vertellen - want ik ben zelf ook doodsbang voor de politie" zuchtte ze "Maar ik ga straks naar binnen, dussee--"

Hij was blij dat ze ook van de politie niets moest weten. 'Wat ga je binnen doen?' Hij had het gevoel dat wat ze van zin was te doen, ook niet bepaald heilig was. Het geld in zijn zak voelen was een hele last.

"Ik heb een nieuw shirt nodig" zei ze.

Hij knikte even. 'De winkel sluit zo.'

"Dat weet ik wel hoor." zei ze. Het klonk een beetje arrogant, maar zo erg nou ook niet weer.

Hij trok haar zacht mee, naar binnen. 'Welk shirt wil je? Ik betaal, zijn we snel weg.' Hij negeerde het arrogante en probeerde het gewoon vriendelijk op te nemen.

"Dacht je dat ik ging betalen? Of dat ik snel weg ging?" ze had moeite om haar lachen in te houden.

Hij dacht even na , een glimlach speelde om zijn lippen, onwillekeurig. 'Sorry, die kwam laat.. Ga maar.' Hij wist meteen wat ze bedoelde en had meteen vertrouwen in de situatie. Zij was wel de laatste die de politie zou willen op zijn dak sturen.

"Ehm, kzie je nog wel een keer" zei ze. Ze rende naar binnen en de deuren sloten zich.


SLOT

Slotaanvraag uitgevoerd