Ryrin was altijd al in zichzelf gekeerd geweest. Omdat hij koninklijk was, maar ook omdat hij kort geleden allebei zijn ouders had verloren. Daarbij kwam ook nog eens, hij had geen vriendin. Hij sjokte door de straat, niet rechtop, ook niet ineen. Hij keek rustig langs de etalages, toen hij plotseling het reflex van een meisje in het glas zag. [wie?]

Gehaast liep ik de straat over, in mijn tas zocht ik de mobiel die ik van mijn moeder had geleend. Zo zag ik niet waar ik liep, struikelde over de stoep en botste tegen iemand aan.

Hij grinnikte toen hij het meisje tegen iemand aan zag lopen, maar zag vervolgens dat de oude vrouw waartegen ze was gebotst, wel heel snel naar beneden stortte. Hij sprintte naar de overkant. In zichzelf vloekte hij. Er kwam een auto aan, maar hij rende door. Binnen no time was hij bij het meisje en de vrouw en hij knielde bij de vrouw neer. Uit haar achterhoofd kwam bloed en haar ogen waren dicht. '112,' zei hij kortaf tegen het meisje.

Ik was ontzettend geschrokken, mijn hart klopte ik mijn keel. Ik keek naar de jongen die knielde bij de vrouw. Het leek net alsof ik verlamd was. Toen bereikten zijn woorden me, het duurde even voor dat ik het begreep. '112'. Shit! Weer zocht ik in mijn tas, het zweet brak me uit. Ondertussen kwamen er meer mensen aangelopen, om te zien wie er op de grond lag. Met nog een vloek kiepte ik de tas om op straat, en ging er op mijn knieën naast zitten. Alle inhoud kletterde op de straatstenen, mijn pasgekochte mascara rolde weg en viel in een putje. Alsof deze dag niet erger kon worden, maar de mobiel was zoek. Ik rommelde snel met mijn handen door de inhoud, en keek angstig op. Een man van middelbare leeftijd was al aan het bellen, en ik hoorde vaag de stem van een agent. Ik gaf mijn zoektocht op, sloeg mijn handen voor mijn gezicht.

Inmiddels stonden er een stuk of 20 mensen omheen. 'Wegwezen!' riep ik. Ongeveer 5 liepen weg. De rest bleef staan. 'Wie heeft hier EHBO gedaan?' 4 mensen staken hun handen op. 'Jij, jij, jij en jij,' wees ik ze nog een keer aan. 'Hierheen komen. Help die vrouw.' De mensen volgden mijn bevelen op. Ik keerde me naar het meisje, waaraan niemand aandacht schonk. 'Gaat het een beetje?'

Ik haalde mijn handen weg, en keek de jongen aan. De vraag verbaasde me, geschrokken dat ik was van het ongeluk, en omdat ik verwachtte dat hij boos zou zijn. Vriendelijk keek hij wel, maar nog steeds afstandelijk. "Ja, uuhm.." stamelde ik. Hij keek weg.

Ik keek even snel achterom naar de vrouw en zag dat ze in goede handen was. Ik richtte mijn aandacht volledig op dit meisje. Ze keek sip naar de grond. Voorzichtig tilde ik haar gezicht op met mijn wijs- en middel-vinger naast elkaar. Ik keek haar aan. Ze was knap. Echt knap. Haar lange donkere haar zat in een vlecht gebonden. Niet kinderachtig, nee juist niet, eerder schattig ofzo. En stiekem ook wel sexy. Haar ogen waren bruin, dat hele donkere bruin, alsof je in een universum kijkt, waar je nooit meer weg wil. 'Wauw,' vormde ik met mijn lippen, maar net hard genoeg voor haar om het te verstaan. 'F*ck,' dacht ik bij mezelf en ik werd rood.

Hij werd rood. Ik weet niet of ik het goed verstaan had, wat hij zei. Ik voelde het bloed langzaam naar mijn wangen stromen en sloeg mijn ogen neer. Zijn aanraking veroorzaakte kriebels in mijn buik. In mijn hoofd speelden gebeurtenissen zich af, zoals die zouden gebeuren in zo'n romantische, afgezaagde film. Hij zou me zoenen, en we leven nog lang en gelukkig. Als in de meeste sprookjes; hij zou de prins op het witte paard zijn. Ik lachte en keek hem in zijn ogen, die eerst ook waren neergeslagen, maar nu terugkeken, diep mijn ziel. Zo voelde ik het tenminste, en dat maakte me een beetje nerveus. Dus ik raakte zijn hand zachtjes aan en liet hem zakken. Iets te snel stond ik op en streek mijn haar uit mijn gezicht.

'S-s-sorry! Ik wilde... Ach laat ook maar.' Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik deed het niet, maar het scheelde weinig. Mijn ogen gleden voorzichtig over haar gezicht. Haar haar, wat ik al als perfect had bestempeld. Haar ogen, de mooiste die ik kende. En toen haar neus, ook al zo prachtig. En als laatste haar lippen. Wauw. Wauw, wauw, wauw. Een soort warmte gloeide door mijn lijf. Die lippen. Ik wilde, ik wist niet wat ik wilde. Ja, dat wist ik eigenlijk wel. Ik wilde ze zoenen. Het maakte me nerveus, omdat ik niet wist wat ik moest doen. Ik stond snel op, aangezien ik nog steeds op mijn knieën zat en zij stond. 'Trouwens, mijn naam is Ryrin,' stelde ik me voor. 'Ryrin Darling.'

Thomas schreef:

Let op!: Relaties mogen als vanaf de 100 posts en de rang Known!

*Ik zal het even aan geliefde Shanna vragen =P*

Is goed :)

Thomas.

'Skye', stamelde ik, mijn hand naar hem uitstekend. Mijn achternaam liet ik achterwege, ik kende hem natuurlijk maar net. En er was een grote kans dat hij me zou uitlachen. Een jaar geleden had ik, om het zo maar te zeggen, problemen gehad thuis. Toen ik 18 werd ben ik gelijk naar de stad verhuisd, en heb ik een andere achternaam aangenomen. Een nogal impulsieve beslissing. Een weddenschap was het, die ik heb gesloten. Altijd ben ik goed geweest in kaarten, behalve deze avond.
Hij schudde mijn hand, en weer kreeg ik dat tintelend gevoel. Honingbruine ogen had hij, en het leek net of ze méér waren dan.. tsja.. Ogen? Gewone ogen waren het niet, weer kreeg ik dat gevoel alsof ze dwars door me heen keken, en alles van me wisten. Dingen die ik nog niet eens van mezelf wist.
Ik liet zijn hand los, wendde mijn hoofd af. Bedacht me, en keek hem weer aan. Zijn blonde haar hing voor een deel langs en over zijn gezicht. Het golfde naar beneden, en ik de wind leek het wel te dansen. Ik onderdrukte de neiging om het aan te raken, uit zijn gezicht te strijken en mijn vingertoppen langs zijn hals naar beneden te laten glijden. Ik probeerde een kleine glimlach.

Ik had het idee dat mijn ogen veranderden in een stel hartjes, zoals in manga-films en stripboeken. Nee wacht, dat dacht ik niet, dat gebeurde. In haar ogen zag ik een schok van liefde. Hetzelfde gevoel als ik had. Ik kende haar pas net, maar had het gevoel van 'everlasting love'. Dat moest het gewoon zijn. Dat was het gewoon. 'Ik, heb je, wil je, oh help, hoe zeg ik dit! Heb je zin om een keer wat af te spreken?' Ik zuchtte toen ik het naar buiten had gekregen. Ik wist niet zeker of ze wist van mijn afkomst, maar was het niet van plan om te vertellen.

Ik vond het heel schattig, hoe hij begon te stotteren. Het liefst wilde ik het uitschreeuwen; Ja! Maar ik kende hem nog maar net, en ik wist niet wat hij in gedachten had. Ach, waarom zou ik nee zeggen? Samen iets drinken kon toch geen kwaad? En ik wilde hem beter leren kennen. "Ja, dat lijkt me leuk." Ik probeerde nonchalant te klinken, stoer en zelfverzekerd. Zijn ogen lichtten op, als sterren, en ik voelde kriebels in mijn buik.

Haar stem was schattig, het kwam stoer over, maar in haar ogen en haar manier van doen zag ik dat dat best meeviel. 'Gezellig!' zei ik. Ik keek even naar de vrouw, maar zag dat ze allang in de ambulance lag, die ik niet eens aan hoorde komen. De groep om ons heen was ook weer weg. Ik leek wel in een soort trance te zitten en ik wilde er het liefst nooit meer uit komen. Ik wist wel hoe deze trance heette. Simpel woord. Verliefd. 'Ik... Wanneer?' maakte ik ervan.

"Uhm.." Ik haalde één wenkbrauw omhoog, om hem snel weer naar beneden te trekken. Er is meer dan eens tegen me gezegt dat het arrogant overkomt, en die indruk wil ik zeker niet hebben. Maar als ik mijn ogen een beetje omhoog draaide.. Nee, dan lijk ik net op de smiley van Hyves. Ik probeerde mijn gezicht normaal te krijgen, maar lachte zenuwwachtig. Ryrin keek me vragend aan. Hij vond me vast raar. "Tsja, wanneer had je in gedachten, ik weet niet wanneer ik tijd heb en, nou" Wat zei ik? Tuurlijk had ik tijd! "Ik bedoel, ik kan.. ik wil wel hoor." Ik zuchtte.

Haar blik was hem zeker opgevallen. Schattig, hoe ze zichzelf verbeterde. Hij lachte hardop. 'Woops...' zei hij toen hij klaar was met lachen. 'Ik, uhmm, morgenmiddag? Of vanavond? Ik bedoel, misschien kunnen wat eten ofzo?' Hij grijnsde zenuwachtig, bang voor haar reactie.

"Ja, dat lijkt me leuk", zei ik. Niet nadenken, gewoon zeggen wat je denkt. "Heel leuk. Ik kan morgenmiddag wel, lunchen dan? Of wil je gewoon wat gaan drinken, dat kan ook. Nu ook wel als je wil ik hoef niet naar huis ofzo, dus als je nu tijd hebt kan het ook." O god, ik begon weer aan een stuk door te ratelen.

Hij moest lachen om haar gebabbel. Hij was er blij mee. Vroeger was hij zelf ook altijd een kletser geweest, en eigenlijk was hij dat nog steeds wel, maar sinds de dood van zijn ouders, was hij een stuk stiller geworden. Helaas. Hij hield wel van gekletst. Hij pakte haar hand. 'Shit,' dacht hij bij zichzelf, 'loslaten!'i Maar dat deed hij niet. Hij liet niet los. De warmte die vanuit haar hand zijn lichaam kwam, was veel te fijn. Hij wilde haar nooit meer loslaten. Hij zette een stap naar voren. 'Dan ga we nu!' Haar hand had hij nog niet losgelaten, en hij hoopte dat zij daar geen problemen mee had.

Zijn hand voelde vertrouwd in de mijne. Alsof die daar altijd al geweest is, en daar hoort te blijven. Ik gaf hem met mijn schouder een klein duwtje. Hij was niet veel langer dan ik was, ik kwam ongeveer tot zijn oor, zelfs nog iets daar boven. Kon ik temiste mijn hoofd op zijn schouder leggen, als ik dat wilde. Niet dat ik dat deed, natuurlijk.
De ambulance reed net weg, en ik had het gevoel alsof het met de vrouw wel goed zou komen. Ik voelde me nog steeds schuldig, dat ik niet had uitgekeken waar ik liep. Het probleem was nog steeds dat ik mijn moeders mobiel kwijt was, en ik er zelf een moest kopen. Toen ik wegliep van huis, had ik de hare meegenomen en er een andere simkaart ingezet. Dat was nu al bijna een half jaar geleden, en mijn ouders zijn niet eens naar me gaan zoeken... Het gevoel dat alles goed zou komen verdween als sneeuw voor de zon.

Hij voelde hoe ze zich vertrouw voelde in zijn hand. Hij dacht dat dit moment nooit kapot kon. Het kon ook nooit kapot. Hij voelde een klein duwtje tegen zijn schouder, zachtjes, maar vooral liefdevol. Toen voelde hij hoe haar huid een tikje kouder werd in zijn hand en hij dacht dat er iets mis was. Toen hoorde hij een zacht snikje naast zich, bijna geluidloos. Hij keek naar Skye. 'Hee, Skye, gaat het wel?'

Het werd wazig voor mijn ogen en probeerde de snik te onderdrukken. "Hee, Skye, gaat het wek?" hoorde ik Ryrin zeggen, en hij keerde zijn hoofd naar me toe. Ik keek snel de andere kant op. Wel ja, heb ik eens een afspraakje met een leuke -onwijs leuke- jongen, barst ik in huilen uit. Ik knipperde snel met mijn ogen, waardoor mijn zicht weer scherp werd. "Ja, hoezo?"

'Je hoeft je niet groot te houden. Als je iets kwijt wilt, en okee, ik kan me best voorstellen, ik bedoel je kent me pas net... Maar geloof me, ik vertel echt niks door! Als je erover wilt praten, dan...' Ik stond stil en draaide me met mijn hele lichaam naar Skye. Ik weet niet waarom, maar mijn gevoel zei dat ik haar moest troosten. Dus dat deed ik. Ik keek in haar ogen en trok haar toen tegen me aan. Een warmte schoot door mijn lijf. Ik stond daar, haar hoofd op mijn schouders, en mijn armen om haar heen geslagen.

Ik sloeg mijn armen om hem heen en drukte me tegen hem aan. Zo bleven we daar staan, een moment wat voor mij wel eeuwig had mogen duren. Maar dat doen ze meestal niet. Mijn handen stopte ik terug in mijn zakken, bedacht me en pakte zijn hand weer vast, gaf er een zacht kneepje in. "Het gaat," mompelde ik, en schraapte mijn keel. "Ik wil het er nu niet over hebben. Misschien straks."