Daar zat ik dan. Onder de eik. Sneeuw dwarrelde naar beneden en bleef liggen op mijn prachtige blonden haren en mijn spijkerjack. Ik had skinnyjeans aan van Diesel met zwarte leren laarzen met hakken die tot mijn knieen kwamen.
Mijn blauwe ogen staarde blank voor zich uit.

Het was dat ik gedacht had dat het warmer zou zijn, anders was ik nooit naar buiten gegaan in het dunne vestje dat ik aanhad. Het was dat ik ook bijna aan het park was toen ik het koud begon te krijgen. Met klapperende tanden en wrijvend over mijn armen liep ik door het hek van het park.

Ik zag een jongen aankomen maar ik schonk er geen directe aandacht aan.

Het pad lag onder de sneeuw en toen ik achter me keek zag ik dan ook mijn eigen lange spoor van voetstappen. Onder 1 van de vele bomen in het park zat een meisje. Terwijl ik haar voorbij stapte knikte ik.

Ik glimlachte kort maar mijn ogen nog steeds blank en emotieloos.

Schichtig keek ze om zich heen. Zat hij hier? Nee. Plotseling botste ze bijna tegen een jongen aan. (Rafael). 'Sorry,' mompelde ze, terwijl ze de grootste moeite deed om niet te vallen. Helaas, mislukt. Binnen no time lag ze in de koude, witte sneeuw. 'GODVE!' Ze maakte haar zin niet af. Terwijl ze daar in de sneeuw lag, zag ze een meisje, iets ouder dan zei. Ze krabbelde overeind en keek naar de jongen. Hij had bruin haar. Schattig wel. 'Hoi,' zei ze verlegen, terwijl ze hem aankeek.

Ik stond rustig op en haalde een hand door mijn prachtige haren en keek beide aan.

Ze draaide zich naar het meisje, dat net opstond uit de sneeuw. 'Hi...' Ze stak haar hand uit, toen haar plotseling de blonde haren van het meisje opvielen. Ze was mooi.

Ik schudde haar hand niet, ik schudde nooit iemands hand totdat ze mijn
respect hadden gewonnen.
"Hai." zei ik kortaf.

Ze trok haar hand terug en haalde haar schouders op. 'Ook best. Eve,' stelde ze zichzelf voor.

Ik keek haar koud aan.
"Tia." zei ik met aan hand op mijn heup.

Dit gaat niks worden, ze gaat me toch nooit mogen! dacht Eve bij zichzelf. 'Leuke naam!' probeerde ze het nog. Ze hoopte dat deze Tia een beetje los zou komen naarmate ze haar beter kende. True, Eve was vaag. Maar dat betekende niet dat ze gek was!

Ik gooide mijn haar naar achter.
"Weet ik." zei ik en glimlachte zonder emotie.

Ze haalde haar schouders op. 'Ik eeh, ik moet maar weer eens gaan.' Ze knikte naar Tia en naar de jongen en liep weg.

Ik keek haar na met ijskoude blauwe ogen die prachtig bij mij paste.

Hoewel het tegen haar gevoel in ging, draaide ze toch om en liep ze met grote passen terug naar Tia. 'Je snapt het niet, hè?'

"Ik snap het perfect, en ik zal je dit vertellen. Ik doe wat ik wil en raad eens, ik heb het geld om het te doen dus wie stopt mij?" zei ik ijskoud.

'Vertel maar eens. Jij snapt dus, waarom jij iedereen weg jaagt met je gedrag, waarom je overkomt als een arrogant kind? Leg uit dan!' ze begon boos te worden.

"Ik moet helemaal niks." zei ik koud, "En je kan er niks aandoen."

'Luister, kreng, ik zeg ook niet dat ik alles beter weet, maar ik vraag me af of jij je wel beseft dat je op deze manier nooit vrienden zult krijgen, want volgensmij heb je daar geen flauw benul van.' De woede in Eve's ogen waaide op, terwijl ze dit zei. Van binnen was ze een en al haat geworden. Een gevoel dat macht over haar had, maar wat ze altijd in had kunnen houden. 'En misschien kan ik er niks aan doen, maar alsjeblieft dankjewel dat ik je er in ieder geval op attent maak, want volgensmij ben ik de eerste die dit durft te zeggen.' Ze keek Tia uitdagend aan.

"En daar hb je het fout, ik bent de 23ste die dat zeg en raad een b*tch het doet me niks!" ik lachte spottend en draaide me om.
Met prachtige passen liep ik rustig weg en ik liet Eve met een open mond staan.

Ze keek haar na, zonder open mond, maar met ogen vol woede. Ze trok een sprint. 'Luister, kreng. Als je het zo vaak hoort, denk er dan eens over na om niet zo'n b*tch te zijn! Onee, wacht, daar ben je natuurlijk veel te dom voor.' Ze ging voor Tia staan en bedacht wat ze nu eens zou doen.

"Als ik dom was zou ik geen Gymnasium hebben gedaan." zei ik koud maar rustig terug.
Ik wist dat dat meer pijn zou doen voor ik wegliep.

Ze lachte, vol ongeloof. Pijn deed het haar niet. Daarentegen, ze vond het eigenlijk wel grappig. Toch was ze nog steeds boos en Tia's reacties maakte het er niet veel beter op. Ze probeerde nog om de woede en haat af te keren, maar ze was te laat. Ze sprintte op Tia af, midden in het park en gaf haar een trap in haar dij. Tia viel op de grond en Eve zei tegen haar. 'Tsja, wat nu?'