Schichtig keek Nyara om zich heen. Snel liep ze de winkel binnen. Waarom had ze lopen liegen tegen Jake? Toen ze bij de kledingwinkel aankwam keek ze even naar binnen. Precies wat ze hebben moest. Ze liep rustig en zelfverzekerd naar binnen. Ze had dit inmiddels zo vaak gedaan. Ze wist dan ook precies welke maat ze had. S/M moest ze hebben. Ze was niet al te groot, maar ook niet te klein. Jake bleef maar in haar hoofd rondspoken. Wat zou hij ervan zeggen als hij haar hier zag, terwijl ze het shirt, dat ze inmiddels uit het rek had gepakt, mee naar buiten nam zonder te betalen? Ze liep rustig, nog een beetje rondkijkend, naar de uitgang. 'Kan ik u ergens mee helpen?' vroeg een medewerker. Ze schudde haar hoofd en liep rustig verder. 'Wilt u afrekenen?' Weer schudde ze haar hoofd. 'U zult toch echt moeten betalen voor dat shirt.' Ze voelde hoe ze vanuit haar nek rood werd. 'Ik-ik heb niets!' De medewerker haalde zijn schouders op en liep terug. Mazzel! Ze liep door naar de uitgang. Pfeuww, gered. Toen liep ze de winkel uit. 'Kijk uit!' hoorde ze een bekende stem roepen.

'Kijk uit!' Hij zag hoe Nyara recht op het pad van een wilde skater liep. Hij rende erheen, trok haar weg en hield haar stevig vast in zijn armen. 'Dat scheelde echt niets.' Hij keek haar even aan en liet haar toen los. De skater merkte het en wierp even een geïrriteerde blik naar hen toe. Jake nam het Tshirt op, dat gevallen was, en gaf het aan haar. 'Ik geloof dat het van jou is?'

Ze knipperde met haar ogen. Ze had niet verwacht dat ze Jake ooit nog tegen zou komen. Een vlaag van opluchtig en blijdschap schoot door haar heen. Toen knikte ze. Ze nam het shirt aan en keek Jake in zijn ogen. 'Ik-ik...' Ze wist niet wat ze moest zeggen en hoopte op een redding van zijn kant.

Hij schudde even traag zijn hoofd van ongeloof. Nooit gedacht dat hij het meisje nog zou tegenkomen. Hij had spijt van wat hij gezegd had maar vond dat ze recht had op de waarheid voor ze samen.. Hij keek even naar haar, nam haar bij de hand en liep even door. Na een stukje vertraagde hij en keek haar aan. 'Het spijt me, Nyara. Ik ben dom geweest.'

Ze glimlachte en keek hem aan. 'Ik ook, het spijt me. Ik wilde je echt niet dwingen of zoiets. Ik ben gewoon altijd vreselijk open. Té open, als ik het zelf zeg. Het is eerder een slechte dan een goede eigenschap. Oh, shit, doe ik het weer!' Ze sloeg zichzelf voor haar hoofd. 'Sorry,' mompelde ze, hard genoeg om te verstaan. Haar ogen lieten de zijne niet los. 'Maar, mag ik je om een ding vragen?'

Hij glimlachte even. Hij vond het best grappig haar zo te horen spreken, en hij vond het best leuk. Hij keek even naar de grond terwijl hij af en toe op zijn lip beet. Hij volgde haar beweging toen ze zichzelf voor het hoofd sloeg en lachte opnieuw. Tot hij serieuzer werd. 'Eén ding?'

'Nee, want dat was al één ding. Nog een ding. O, wacht nou vraag ik dat ook al. Uhmm, weet je ik vraag het gewoon. Kunnen we zegmaar gewoon wel vrienden blijven.' Ze haalde even adem. 'Als dat is wat je wilt?' Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. 'Ik, ach, je weet wel wat ik bedoel.'

Hijkeek haar even aan. Hij wilde best 'gewoon' vrienden blijven, met haar.. Maar later misschien .. Hij keek haar even aan. 'Jaa, dat wil ik best.' Hij glimlachte even. Geheimen zouden opgeklaard worden, en dan pas, als de tijd rijp was,...

Ze zuchtte opgelucht en maakte het extra duidelijk door 'gelukkig' te zeggen. Ze wist even niet wat ze moest zeggen. 'Nog een keer sorry, ik moet me niet zo opdringen.' Ze hoopte dat hij de aankomende stilte op zou vullen.

Hij knikte even. 'Wat bracht je hier trouwens heen?' Hij negeerde haar opmerking over opdringerigheid , hij vond helemaal niet dat ze opdringerig was. Hij keek haar vragend aan en volgde haar bewegingen nauwgelet.

'Ik moest kleren hebben...' Ze hoopte dat hij de zenuwachtigheid in haar stem niet zou opmerken. 'En jij dan?' maakte ze er snel een ander onderwerp van.

Het tikkeltje zenuwachtigheid in haar stem herkende hij duidelijk. Het was de stem van iemand die iets op zijn kerfstok had. Hij kende het, hij was ook zelf iemand die probeerde niet zo over te komen, maar in de stem van iemand die iets gedaan had dat niet juist was, herkende je dezelfde toon. 'Kleren..' Hij keek haar even raar aan. 'Ik. Ik was.. aan het winkelen..' Hij hoopte dat ze nu de zenuwachtigheid in zijn stem zou merken.

Ze hoorde hoe hij precies hetzelfde zei zoals zij had gedaan. Maar hij aapte haar niet na. Hij was zichzelf. Hij zei zijn eigen tekst, maar niet de waarheid. Ze zou er niet op doorgaan. 'Okee... Leuk!' ze probeerde nog enthousiast over te komen, maar het klonk toch iets te niet-gemeend.

Hij merkte dat zij merkte dat hij gemerkt had... Het was duidelijk x). Hij grijnsde even. Haar stem klonk gemaakt, en hij vond het grappig klinken. 'We weten allebei dat we niet echt braaf zijn, zullen we dan maar meteeen opbiechten? Ik was hier om .. wel.. Te kijken of er geen onoplettende mensen rondliepen die dingen achterlaten..'

Ze glimlachte. Ze legde haar lippen bij zijn oor en fluisterde. 'Ik, nouja, ik heb dat shirt niet echt betaald, zegmaar.' Ze trok haar hoofd blozend terug. 'Blijken we allebei toch niet echt zo eerlijk te zijn geweest. Maar volgensmij was dit alles wat je niet wist, hoor!'

Hij knikte en lachte toen ze verklaarde dat ze het shirt gestolen had. Blijkbaar zaten ze best op dezelfde golflengte. Hij keek even over de winkelstraat en dan weer naar haar. 'Eerlijk duurt het langstt, zeker?'

'Tsjaa, eigenlijk wel, hè? Maar het is niet iets dat ik aan de eerste wildvreemde vertel die ik tegenkom. Het is zegmaar, nouja, ik "ken" je al een tijdje.' Ze sprak "ken" redelijk sarcastisch uit.

Zijn ogen gleden even lachend over haar gezicht terwijl hij naar haar luisterde. De sarcastische ''ken'' had hem niet koud gelaten, maar hij was iemand die zich moeilijk kon binden en soms dus heel formeel en onpersoonlijk kon doen. Hij liet het over zich heengaan, al had hij in het verleden al meer zo'n onrechtstreekse opmerkingen gekregen. Hij wilde mensen eerst volledig kunnen vertrouwen, maar dat lukte hem moeilijk aangezien zelfs zijn ouders hem in de steek lieten, volgens hem moedwillig. Hij zuchtte even en zag vanuit zijn ooghoeken de vrouw die hij overlaatst had beroofd staan, ze keek met half toegeknepen ogen over het plein, ze was op zoek naar iemand. Jake draaide zich om en legde zijn hand even tegen de zijkant van zijn hoofd. 'Vind je het erg ergens anders heen te gaan?'

Ze zag de ongemakkelijke blik in zijn ogen, zenuwachtig en gespannen, en twijfelde geen moment. 'Nee, natuurlijk niet. Heb je een plek waar je heen wilt?' Ze keek in zijn ogen, waar ze weer zijn persoonlijkheid zag liggen. Er ging een rilling door haar heen. Ze was blij dat ze naast hem stond.

De rechtuitheid in haar stem bedankte hij. Hij was haar dankbaar, dat ze niet te veel vragen stelde. Hij keek even rond, de vrouw had nog niets in de gaten. 'Nee, jij?' Hij begon te stappen, richting ergens weg van de vrouw, en keek even om om te kijken of Nyara volgde. Hij wilde nu, nú weg van hier.

Ze liep gewillig achter hem aan en versnelde even haar pas om naast hem te komen. 'Waar wil je heen?'

Hij liep nog steeds door, merkte dat ze naast hem kwam lopen. Toen hij haar vraag hoorde, haalde hij zijn schouders op. 'Geen flauw idee. Misschien gewoon even wegglippen.' Hij keek even opzij en toen meteen achterom. De vrouw had het zoeken niet opgegeven.

Ze knikte en vroeg niet verder. Ze liepen hard door, maar ze kon het met haar kleine beentjes wel bijbenen. Ze liepen een straat in en een hoek om, en ze merkte dat er een vrouw achter hun liep, die telkens naar Jake gebaarde. 'Jake, ken jij die vrouw?'

Gejaagd keek hij achterom en zag dat de dame hen had gezien. Ze was beginnen lopen en Jake nam Nyara's arm vast. 'Kom' Hij begon te lopen, liep de hoek van een gebouw om en trok haar mee achter een of andere container. Hij hield zijn adem in en legde zijn wijsvinger even op zijn lippen als teken dat ze moesten zwijgen. De dame liep roepend voorbij en Jake slaakte een zucht van verlichting.

'Slachtoffer geweest?' fluisterde ze, nog steeds een beetje bang voor de vrouw. Ze gluurde even over de container heen en zag dat de vrouw weg was. Ze ging staan en trok Jake overeind.