Darren's handen vlogen over de toetsen, toen hij zijn favoriete stuk speelde. Het was een triest, maar liefdevol stuk, en hij speelde het iedere dag. Abrupt stopte hij en keek naar zijn telefoon. Zou hij..? Ach, why not. Hij stond op en pakte zijn mobieltje op en zocht door de telefoonlijst. Ah, eindelijk, Shumi. Hij drukte op het groene knopje en de telefoon ging over. 'Shumi...' hoorde hij vanaf de andere kant van de lijn. 'Hee, Shumi, met mij, Darren!'

"Hee, Shumi, met mij, Darren!" hoorde ze. "Hee!" zei Shumi door de telefoon. Ze klonk vrolijk, maar ze was eigenlijk best wel verdrietig. Geen vader, geen moeder, Ryrin die er nooit over wil praten en niemand die haar verteld wie haar vader moet opvolgen. "Fijn dat je belt" zei ze, wat minder vrolijk.

Hij hoorde haar stem door de telefoon en werd vervuld van geluk. Toen hoorde hij de verdrietige klank. Hij kende deze stem goed. Bijna té goed. 'Gaat het wel?' vroeg hij bezorgd.

"Gaat het wel?" vroeg hij aan haar. "Mjah, je kent het wel hé?" zei Shumi toen. "Ik weet het gewoon allemaal even niet meer".

'Kan ik iets voor je doen?' Zijn stem sloeg lichtjes over. Hij kon er niet tegen als er iets mis was met Shumi. Ze was zijn reden om te leven. Zonder haar was hij er misschien niet eens meer geweest. 'Moet ik anders naar je toe komen, of iets voor je halen?'

"Als je wilt komen.." zei ze. Shumi bloosde, maar dat zag je niet door de telefoon. Ze vond hem al best wel een tijdje leuk, maar durfde nooit wat te zeggen omdat ze dacht dat hij haar gewoon als een vriendin zag. Maar ze zijn wel altijd goede vrienden geweest en gebleven. "Of moet ik naar jou komen?"

'Is je broer thuis?' vroeg hij. Godzijdank zat er een telefoon tussen. Hij voelde dat hij zo rood werd als een tomaat. 'Ik bedoel, ik vind het wel even fijn om zegmaar niet met je broer te zijn. Niet dat ik iets tegen hem heb, maar ik wil graag met jou zijn.' Oh help, dat had hij niet moeten zeggen. Hij was al een behoorlijk tijdje weg van haar, maar hij wist zeker dat dat niet andersom was. Stiekem hoopte hij dat Ryrin thuis was. Hij zou het fijn vinden om bij hem te zijn, samen zitten op de veel te kleine bank, en misschien kon hij wel wat voor haar spelen.

"Hmm, volgensmij is hij er niet." zei ze. Shumi liep naar boven en keek een beetje rond. "Nee, hij is er niet." zei ze vervolgens. Eigenlijk hoopte ze ook wel dat Ryrin er niet was, want dan was ze samen met Darren. "Over hoeveel minuten ben je er, denk je?"

'Ik zal even een sprintje inzetten,' hij grinnikte. 'Alleen je weet dat ik niet al te snel ben.' Hij liep naar de gang en trok zijn gympen aan en vervolgens zijn jas. De telefoon was nog steeds in gesprek met Shumi. 'Is het koud buiten?' vroeg hij, terwijl hij al op de hoek stond en verder liep. 'Want dan moet ik even een jas pakken.' Ze kletsten vrolijk verder, terwijl Darren onderweg was. Toen hij voor Shumi's huis stond, belde hij aan. 'Ging de bel? Ik hoorde wat in de verte!'

[Topic uit??]