Al een paar dagen was Chiara hier, in deze stad, maar ze voelde zich nog niet erg thuis. Ze voelde zich ontzettend alleen. Ze zat om een bankje om haar heen te kijken. Zo nu en dan liepen er groepjes meisjes en jongens, stelletjes en vrienden en vriendinnen voorbij. Als ze dat zo zag verlangde Chiara zo erg terug naar haar oude stad. Naar haar oude vriendinnen en vrienden. Bij deze gedachte rolde er een traan over haar gezicht. Waarom moesten haar ouders dan ook gaan scheiden? Waarom moest ze dan zo nodig bij haar moeder gaan wonen, en het aller belangrijkste; waarom hier? Waarom deze stad? Ze voelden zich toch goed in de vorige stad? Chiara veegde de traan weg van haar gezicht. Snel keek ze op en ze hoopte dat niemand het had gezien. Het zag er triest uit. Iemand die in haar eentje op een bank zit, en dan ook nog begint te janken. Je bent een sukkel, Chiara, een grote sukkel! Wie gaat er nou in zijn eentje op een bank te zitten huilen? sprak een stem in haar hoofd die ze wel vaker hoorde. Meestal negeerde ze hem, maar dit keer, wist ze dat de stem gelijk had. Weer een traan.

Met zijn gitaar op zijn rug en een zacht avondwindje blies door zijn haren heen. Zijn gekreukelde shirt zat een beetje scheef, en toen hij liep knarsten zijn schoenen in het grind van het pad. Het zacht zingen van een liedje maakte deze avond al wat beter. De straatlantaarns verlichtten het pad rondom het meer maar voor de helft en de maan gereflecteerd in het water gaf een soort betoverend sfeertje. Hij liep verder, eigenlijk zonder doel. Eigenlijk had hij wel een doel, want hij had nog nooit in zijn leven écht gezoend. En voor het einde van het jaar wilde hij daar verandering in maken. Het schooljaar was pas net begonnen, en hij had dus nog genoeg tijd. Toen hij verder liep, zag hij een stukje verderop een meisje zitten. Ze had haar gezicht in haar handen, het leek wel of ze huilde. Toen hij nog maar tien stappen van haar weg was, bevestigde hij zijn voorgevoel. Hij liep langzamer, en bleef op twee stappen afstand staan. Hij kende haar niet, maar ze zag er verdrietig uit. "M-mag ik even naast je komen zitten?" zei hij tegen haar. Hij haalde zijn gitaar van zijn rug en zette hem op het grind. Een knarspend geluid hoorde hij, toen hij een beetje op zijn gitaar leunde.

Verderop in het park liep een jongen met blond haar. Hij was best wel knap, voor zover Chiara hem kon zien. Hij kwam op haar af en vroeg op hij naast haar kon zitten. Chiara knikte en voegde er zachtjes het woordje 'ja' aan toe. De jongen pakte zijn gitaar en leunde erop. Chiara keek hem aan en bestudeerde hem een beetje. Wie.. eh.. hoe heet jij? vroeg ze. Ze haatte deze zin. Het klonk altijd alsof ze een kleuter was die vrienden met iemand wilde worden. Ze keek om zich heen het park in. Het was al wat donkerder dan toen ze hier net aankwam. Hoe laat zou het zijn? Hoe lang zou ze hier al zijn? Kleine lichtjes verlichtte het park, en het was een romantische sfeer, als je tenminste iemand had waarmee het romantisch zou worden. Speel je al lang? vroeg ze aan de jongen, met een knik op de gitaar. Chiara kon best goed zingen, alleen ze deed er niet echt iets mee. Als ze mensen hoorde zingen zong ze meestal wel zachtjes mee, maar daar bleef het bij. Ook als er een bekend liedje werd gespeeld op bijvoorbeeld een piano of gitaar, kon ze zich niet meer inhouden. Ze deed het gewoon graag, net zoals acteren. Actrice worden, dát was wat ze wilde. Chiara had alleen één probleem; ze durfde niks. Als er nou iemand was die haar een duwtje in haar rug gaf, kon ze misschien haar droom waar maken, maar anders niet.

Nadat het meisje heel zachtjes ja had gezegd, zette hij zijn gitaar tegen het bankje aan - dat kon wel, hij zat toch nog in de tas - en ging ook op het bankje zitten. Het meisje vroeg hem hoe hij heette, en hij antwoordde met de woorden "Ik heet Jesse,". Vaagjes glimlachend keek hij naar het meertje dat het midden van het park in beslag nam, en toen keek hij weer naar het meisje. Ze vroeg hem hoe lang hij al speelde, en hij flitste snel met zijn ogen naar de gitaar. "Eh-een paar jaar denk ik," zei hij. "Hoe heet jij?" vroeg hij toen, aangezien hij toch wel nieuwsgierig was. Ze leek hem wel aardig, maar de opgedroogde tranen op haar gezicht zeiden toch dat ze zich ergens vreselijk door voelde. "Speel jij ook een instrument, toevallig?" vroeg hij, omdat zijn ogen de hele tijd heen en weer gingen tussen zijn gitaar en het meisje.

Chiara volgde de blik van de jongen, die zich zojuist had voorgesteld als Jesse, naar het meertje, en ook haar blik bleef daar hangen. Hij vroeg hoe ze heette en ze antwoorde Chiara. ik ben Chiara. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Ik heb ooit piano gespeeld en een lesje gitaar gehad, maar het was allemaal niet echt mijn 'ding'. Mijn ding. Het klonk een beetje vreemd. Wat was haar 'ding'? Ze wist het niet echt, zingen ofzo? Ze zong graag, maar voor publiek liever niet. Ik zing liever zei ze. Het was eruit voordat ze er erg in had. Straks moest ze nog voor hem gaan zingen, no way! Ze zette haar ellebogen op haar benen en leunde op haar handen, die de natte wangen aan raakten. Shit! schoot het door Chiara's hoofd, ze had helemaal niet meer door dat ze gehuild had en dat het waarschijnlijk zichtbaar was. Snel veegde ze de tranen weg. Aan de ene kant wilde ze liever niet dat Jesse vroeg wat er met haar was, maar aan de andere kant, zou ze het heel graag willen vertellen..

Rustig liep ik door het park, toen ik in de verte Jesse zag zitten. Ik kende hem al lang, en het was altijd al een goede vriend van me. Samen zaten we ook in een bandje. We waren allebei gitaristen, en we hadden ook al een drummer, alleen misten we nog een zanger of zangeres. 'Hey Jes,' zei ik, toen ik dichterbij was. Er zat een meisje bij hem. 'Oh heey, uhm, mag ik vragen wie jij bent?' Ik kende haar niet, maar ze zag er goed uit en ze had een mooie uitstraling.

Vanuit de verte zag Chiara een jongen aankomen die hun kant op keek. Niet veel later stond hij bij hun en zei Jesse gedag. Kennelijk kende hij hem al goed, want de manier waarop hij tegen Jesse praatte, zo praat je niet tegen iemand die je net kende. Hij vroeg aan Chiara wie zij was, en ze stelde zichzelf netjes voor. En jij bent? vroeg ze nieuwsgierig. Ze keek weer eventjes het park rond en haar blik bleef hangen bij Jesse, maar al snel wendde ze haar hoofd weer af. waar kennen jullie elkaar van? vroeg ze, terwijl haar blik van de een naar de ander ging, want daar was ze nu wel een beetjes nieuwsgierig naar geworden. Ze haalde een hand door haar haar en rustte daarna haar blik weer op de jongen die voor haar stond.