Het klonk mooi toen ze begon te zingen. Toen Eve klaar was, keek ik haar even aan. "Je-je kan mooi zingen," zei ik. Past toen zag ik dat ze het een beetje koud had gekregen, met een nat t-shirt een een koude wind krijg je het snel koud. Ik deed mijn vest half uit (met een arm er nog wel in zegmaar) en sloeg de andere kant om haar heen.

Voorzichtig kroop ik wat dichter tegen hem aan. Zijn vest was warm, maar zijn lichaamswarmte was nog fijner om bij me te voelen. Ik rilde even.
'Dus...' begon ik.

Ze kroop iets dichter tegen me aan, dat vond ik lief. "Je kan echt mooi zingen," zei ik. "Ik zou het jammer vinden als je niet bij onze/mijn band zou komen," Ik sloeg mijn arm om haar heen zodat het vest er niet af zou vallen.

'Thanks.. Het zou een gemiste kans zijn om niet mee te doen met je band, dat weet ik zeker.' Ik deed even mijn ogen dicht, maar hij zei weer wat.

SPAMSPAMSPAM.

"Ik hoop dat de regen wel zo stopt," maar het begon alleen maar harder te regenen. Onder zijn vest was het nog wel warm, langzaam droogden ze op. "Nu moeten we alleen nog de rest van een band bij elkaar zoeken,"

'Oeps.' Ik lachte, daar had ik nog niet over nagedacht.
'Ken jij nog iemand die gitaar of drums speelt? Ik namelijk niet geloof ik.'
Ik zuchtte.

"Ik ken wel iemand die nog gitaar speelt, ik zal hem vanmiddag eens bellen ofzo," zei ik. Een leek het wat minder te gaan regenen, maar toen tikte het toch weer hard door op het schuurtje. Ik hoorde de eerste bel, een soort waarschuwing dat je nog vijf minuten had, gaan. Het begon alleen maar harder te regenen.

'Wat nu?' zuchtte ik.
'Als we nu gaan rennen, komen we halfdood aan!'
Ik keek hem aan. Waaauuuw!! Even smolt ik bijna weg. Nee, niet bijna. Helemaal.
Zijn ogen!

Ik keek even naar de regen, maar het werd er niet minder op. Ik keek haar aan, vooral naar haar ogen. Vanaf haar pupil waren ze bruin, maar ze liepen langzaam over in het groen. Er zaten hele lichte streepjes in, die haar ogen deden glitteren. 'Wauw,' dacht ik...

Toen ik merkte dat hij ook naar mij keek, keek ik snel naar beneden. Ik was over het algemeen een heel spontaan persoon, maar als mensen dicht bij mijn hart kwamen, werd het moeilijker voor me.
Plotseling schoot er een flits uit de lucht.
'SHIT!' riep ik en ik kroop van de schrik nog dichter tegen Jesse aan.

"Dan zijn we maar te laat," zei ik. Al gauw zag ik op de achtergrond meerdere bliksemflitsen verschijnen, die na een paar secondes te horen waren. Toen ze schrok, duwde ik haar dichter tegen me aan en deed mijn armen om haar heen.