Hij parkeerde zijn casual zwarte auto slordig op de oprit van zijn favoriete café. 'De Welkom' was een stekje dat rustig gelegen was, even uit de drukte van kuierende koppeltjes, lawaaiierige schoolgangers en mensen die van hun oude dag genoten. Hij was niet zo goed gezind, hij had een zware dag gehad. Verschillende vergaderingen, irritante klanten die maar gelijk wilden krijgen in hun fouten, en dan maar braaf 'ja' knikken bij elke bewering. Hij zuchtte even, stapte uit en liep de oprit af, hij drukte op de afstandsbediening van zijn auto, die even met de lichten knipperde, en liep 'De Welkom' binnen. Even keek hij om zich heen, amper volk, perfect. Hij liep naar de toog en begroette de barman. 'Bert, hetzelfde als altijd, alsjeblieft!' De barman grijnsde even en knikte 'Komt in orde'. Klant-Bediende relatie was fantastisch. Ze waren vrienden geworden, hij wist veel van hem, vond Jake. Toen het biertje voor zijn neus werd geschoven, nam hij meteen enkele slokken. Het viel tegen, maar het hielp.

Vrolijk liep ze langs de winkels en uiteindelijk kwam ze bij het cafeetje waar ze altijd kwam. In de hoek zag ze hem zitten. De jongen waar ze iedere keer stiekem naar keek. Hij had donker haar en donkere ogen, een lichtbruin getinte huid. Ze liet haar blik over de tafeltjes glijden. Rustig, jammer. Ze zocht een tafeltje uit dat dicht bij hem was. 'Een colaatje graag,' zei ze tegen de barman. 'Geen drank dit keer?' vroeg hij. Ze grinnikte. Nee, dit keer zou ze een goede indruk maken. Ze schudde haar hoofd en pakte haar cola aan. Toen liep ze naar het tafeltje toe. Ze had nog nooit zo dicht bij hem gezeten. Ze wist zijn naam niet, ze wist niets van hem, niets behalve hoe hij eruit zag, en wat hij dagelijks bestelde.

Hij keek even op toen een meisje dat hij al eerder gezien had 'De Welkom' betrad. Meteen draaide hij zijn hoofd weer weg. Een fantastische indruk zou hij niet maken met zijn dagelijks pintje, maar hij kende haar van ziens, ze kwam hier wel meer. Het maakte niet uit wat je dronk op Café, als je jezelf maar was. Hij zag Bert naar het tafeltje gaan waar het meisje aan zat en keek even haar richting op toen ze drank bestelde, dan was haar aandacht bij de barman. Hij keek weer weg toen de barman wegliep en nam nog een slok bier.

Ze nam voorzichtig een paar slokken van haar cola, waarbij haar ogen meerdere malen naar de jongen schoten. Ze probeerde zijn leeftijd te schatten. Hij had een jong gezicht, maar niet te jong. Eerder gewoon knap. Ze schatte hem rond de 19, 20 maximaal. Ze haalde diep adem en waagde het erop. 'Ehh hoi...' zei ze voorzichtig, terwijl ze afwachtte op haar reactie.

Verrast keek hij op toen hij een meisjesstem hoorde. Hij zag dat het meisje, dat hij daarnet bekeken had, het degelijk tegen hem had. Hij schraapte zijn keel even. Maar toch klonk zijn stem nog steeds hees. Hees van het spreken die dag, het duscussiëren die dag, van het telefoneren die dag. 'Hi, Jake,' Stelde hij zichzelf voor toen hij zich naar haar toe draaide en haar nu zonder stiekem te zijn, kon bekijken.

Ze glimlachte. 'Nyara. Is het een beetje lekker?' Ze gebaarde naar zijn biertje en grimaste. Ze keek in zijn ogen. W-a-u-w dacht ze. Zijn ogen leken een universum. Na al die tijd -- ze wist niet eens hoe lang het al was -- kon ze naar hem kijken, zonder bang te zijn dat hij haar zou betrappen.

Zijn ogen volgden haar glimlach even en hij grijnsde even naar zijn biertje. 'Smaakt me niet vandaag' hij knikte even bevestigend. Nog steeds klonk zijn stem irritant hees, hij haatte het en schraapte nogmaals zijn keel. Hij vond haar mooi. Ze had haar eigen stijl, het was een prachtig zicht vond hij, ze leek een eigenzinnige meid die best haar eigen wil kon doordrijven, al kende hij haar helemaal niet.

'Dat's niet zo mooi,' zei ze terwijl ze -- alweer -- grinnikte. Oh kon ze daar niet mee ophouden? Ze keek Jake aan. Hij was zo knap. Eigenlijk viel ze niet op uiterlijk. Natuurlijk, ze had geen problemen met een knappe jongen, maar ze was niet zo iemand die niet naar innerlijk keek. Nee, innerlijk, dat was juist belangrijk. En zijn innerlijk was mooi. Dat wist ze zeker. In zijn ogen lag zijn karakter, geheimzinnig, maar niet ondoorgrondelijk. Het was iemand die voor een ander op zou komen. Trouw, dat zeker. 'Hoe oud ben jij?' vroeg ze terwijl ze begon te blozen.

Hij schudde zijn hoofd even. Haar gegrinnik stoorde hem niet, integendeel, het gaf hem zelfs wat zelfvertrouwen. Zijn goudbruine ogen gleden even over haar gezicht, ze was mooi, vond hij, dat hem dat niet eerder was opgevallen! Hij gedroeg zich even raar, hij gedroeg zich.. Zoals hij was. Op het werk was hij maar een heer die altijd braaf toestemde; een 'ja'-knikker. Een softie, maar zijn ware aard was niet zo meegaand. Hij vroeg aan Bert een cola en ook of hij de cola van Nyara op zijn rekening wilde zeggen. Hij keek even naar Nyara en antwoordde. '19, en die cola is voor mijn rekening, meisje.'

'18,' beantwoordde ze zijn vraag, zonder dat hij die had gesteld, 'en een half.' Ze bedankte hem voor het feit dat hij haar cola betaalde. 'Zo, wat doe jij zoal in het leven?' Ze was niet van plan op te houden met haar vragen af te vuren. Ze hoopte vurig dat hij ook naar haar zou vragen, met een teken van interesse, zodat ze kon bepalen hoe hij haar vond. Ze keek weer in die ogen en verdwaalde weer. Ze waren goudbruin, als een zoete kleur van honing. En toch dat universum houden. Langzaam gleed haar blik over zijn hele gezicht. Zijn neus, die prachtig meeliep met de rest van zijn gezicht. En dan die lippen. Zacht leken ze. Ze moest zich inhouden. Ze begon te blozen bij de gedachte van zijn lippen op de hare. Toen keek ze weer in zijn ogen, voordat ze gek werd. 'Nou?'

Hij knikte en glimlachte even om het feit dat ze de 'en een half' er meteen achteraanstelde, alsof leeftijd voor hem een uitzondering zou zijn. Hij glimlachte even naar Bert, die de cola onder zijn neus schoof. De veelbetekenende blik die Bert hem toewierp was hem niet ontgaan. Hij grijnsde even, maar was meteen weer met zijn volle aandacht bij Nyara toen die vroeg wat hij zoal deed in het leven. Hij dacht even na. Zijn blik gleed even naar de grond, gewoon een reflex van als hij nadacht. Al wat hij deed was werken, werken, en af en toe eens uitgaan, naar een feestje, en na zijn werk hier zitten. Hij leefde van dag tot dag en het feit dat hij 's morgens werd wakkergemaakt door zijn beste vriend, maakte hem gelukkig. 'Ik ben een vice-directeur van een bankkantoor, en daar gaat zowat al mijn tijd heen.' Hij trok even een spijtige blik. Dat werk was niet wat hij voor altijd zou willen doen. Maar ze hadden hem meteen overtuigd om daar te gaan werken. 'En jij?'

'Wauw, interessant! Ik zit nog op school. Dans en muziek. Maar als bijbaantje werk ik op een crèche. Het is leuk hoor, maar krijsen dat die kleintjes kunnen!' Ze glimlachte bij het idee. Tsja, zodra ze klaar was met haar school zou ze echt meteen op zoek gaan naar een platenmaatschappij. Gelukkig was dit haar laatste jaar. 'Vertel eens wat over jezelf?'

'Een crèche?' Hij mompelde het even en leek even niet op te letten. Een crèche, ze kon goed met kinderen omgaan dan. Kinderen in een crèche hadden wel ouders. Ouders.. Iets dat hij nooit gekend had. Hoewel, 3 van zijn levensjaren, maar geloof het, daar herinnerde hij zich amper iets van. Hij dacht aan de foto die op zijn nachtkastje stond. Zijn ouders, blij, stralende gezichten. Hij, in hun armen. De foto was oud, de kader was versleten. Maar hij wist dat hij van zijn ouders hield. En die liefde was nog even onaangetast gebleven als zijn droom om later kinderen als hem op te kunnen vangen. Hij hoorde haar vraag en keek op. 'Ik? Wel, ik woon alleen, ergens hier in de buurt, ik heb een hond Aiko, die mijn beste vriend is, en ben alleen' Hij knikte even.

Ze werd ongelofelijk blij van dat ene simpele woordje. Alleen. Hij was alleen. Geen vriendin. Hoe kon zo iemand nou geen vriendin hebben? Ze kwam er gewoon echt niet uit. 'Ja, een crèche,' giechelde ze. 'Ik houd wel van kinderen. Behoorlijk eigenlijk. Ouders zijn niks. Denk ik.' Ze twijfelde even of ze het moest vertellen aan hem. Ze haalde diep adem en begon. 'Mijn ouders hebben me nooit gemogen. Ik hen ook niet. Toen ik zes jaar was, was er echt een limit bereikt. Ik heb er nog steeds wel een trauma aan over. Ze hadden genoeg van me. Ik weet nog precies wat ze zeiden: "Kom schatje, we gaan in bad." Ze hadden me nog nooit in bad gedaan. Ik moest altijd zelf douchen, niet dat ik dat zo erg vond. Maar het woord schatje deed me echt wat. Dat was het liefste wat ze ooit hadden gezegd. Ik wist dat het niet klopte, weet je. Het was gewoon te onwaar.' Ik zuchtte even. 'Maar ja, een kind heeft liefde nodig. En ik, met mijn stomme kop, ging met ze mee naar boven. Het bad stond al aan. Het was zelfs al volgelopen. Ze zeiden me in het bad te gaan zitten en dat deed ik dus. Ze wilden mijn haren wassen. Ik vond het prima. Ik was vervuld van geluk. Ze maakten mijn hoofd nat en deden shampoo erin. Mijn ogen prikten en ik moest ze dicht houden tegen de prik. Ineens voelde ik de hand van mijn vader mijn hoofd naar beneden duwen.' Ze stopte even en huiverde. 'Ze probeerden me te verdrinken. Ik wist te ontsnappen en ben naar mijn kamer gerend. Ik heb de deur geblokkeerd en trok kleren aan. Vervolgens klom ik door het raam naar buiten, de sneeuw in. Dat was de laatste keer dat ik ze heb gezien. Ik heb nooit aangifte gedaan.' Ik keek hem aan en wachtte zijn reactie af.

Het enige gevoel dat hij ooit had ervaren was dat van geen ouders te hebben. Wat moest je ouders hebben die JOU willen doden? Ouders, je hangt er vanaf als kind, ze moeten voor je zorgen, dat is hun plicht. Het staat in de wet geschreven. Kinderen hun recht is om verzorgd te worden, om een onderdak te vinden. Hij voelde een enorme drang om de ouders van Nyara op te zoeken en ze er van langs te geven. Of ze het zouden overleven, was een andere zaak. Hij werd op slag stiller, rustiger, en keek naar de grond. Zijn gedachten maakten hem gek. Hij zuchtte en keek haar aan. 'Het spijt me voor je', was het enige dat hij kon uitbrengen.
Hoelang had de man van de sociale dienst niet gezocht naar pleegouders voor hem? Jake was geen engeltje geweest, integendeel. Het was begonnen met kleine misdaden, misdaden met geen enkele betekenis voor een 9-jarige. 6 jaar lang had hij goede pleegouders gehad, tot het bedrijf van de man falliet ging. Ze konden niet voor hem zorgen en weer moest hij naar het weeshuis. Het koppel dat hem op zijn 9 jaar opving, keek niet om naar hem. Omdat hij geen geld had, begon het met idiote diefstalletjes. Een koek bij de bakker, een snoepje van de snoepwinkel. Maar natuurlijk evolueerde dit razendsnel. Algauw stal hij wagens, brak in in huizen en beroofde bijna elke mens die hem dwarszat. Als 15 jarige meteen de jeugdgevangenis in, meteen een strafblad. 18 jaar: vrijgekomen en een eigen leven begonnen. En nu.. ja, wat nu?

Ze zag hem nadenken. 'Waar denk je overna?' Ze voelde zich gek. Waarom? Tsja, eigenlijk. Ze was weg van hem. Gek op hem. Ze hield van hem. En met de dag werd het meer.

Zijn ogen gleden even snel over haar gezicht toen ze de vraag stelde. 'Over verschillende dingen..' Hij was niet van plan meteen tegen iedereen te vertellen wat voor ****** verleden hij had. Hij schaamde zich er nochtans niet voor. Eigenlijk was hij er best.. Trots op.. Maar toch.. als ze het zou weten zou ze misschien niet veel meer interesse tonen.. Wie wilde er ook met een jongen omgaan met een 'crimineel' verleden? Hij schudde zijn hoofd even. 'Laat maar.' Hij keek even naar Bert en vroeg de rekening. 'Ik moet gaan,' hij keek haar even aan en legde een briefje van 10 op de tafel. 'Hou de rest maar, Bert, ik ben weg.' Hij moest gaan, hij was bang dat hij haar teveel zou vertellen.

'Nee, wacht! Ik-ik. Ik weet niet wat ik moet zeggen eigenlijk. Maar ga alsjeblieft niet. Ik zal niet meer over je verleden vragen als je dat niet wilt. Zolang je maar weet dat ik niets ga vertellen. Aan niemand. En dat ik je er niet op zal beoordelen. Voor mijn part ben je een moordenaar. Het maakt me niet uit. Ik heb zelf ook verkeerde dingen gedaan, maar ik geloof dat mensen veranderen als ze dat willen.' Ze keek hem in zijn ogen en ze wist het zeker. Hij was gemaakt voor haar.

Hij schudde zijn hoofd traag toen ze deze woorden sprak en keek haar even spijtig aan. 'Het spijt me.' Hij stond op. 'En wat als iemand niet wil veranderen?' Hij keek even om zich heen, bang dat iemand hem zou horen, toen hij dit uitsprak. Het deed hem pijn om haar gewoon achter te laten, maar hij was vastberaden dat te doen. Hij zou haar wel nog eens tegenkomen. Hij kreeg hoofdpijn van dit gedoe. Het wekte ook verschillende tegenstrijdige emoties bij hem op. Hij kon het niet helpen. 'Het spijt me,' zei hij nog maals.

'Als iemand niet wil veranderen.' Ze moest er even over nadenken, maar ze zag hem al het cafeetje uitlopen. Ze rende achter hem aan. Ze keek nog een keer naar de barman, Bert blijkbaar. Hij knikte haar toe. 'Wees voorzichtig!' Ik moest lachen, ondanks mijn mismoedigheid. 'Jake, alsjeblieft, wacht!' Ze rende tussen de mensen door. De straat leek wel drukker dan normaal. 'Als iemand niet wil veranderen,' hijgde ze. 'Dan accepteer ik dat.' Ze wachtte even. 'Alsjeblieft. We hoeven het er niet over te hebben. Nooit. Maar alsjeblieft, Jake. Ik-ik. Ik hou meer van je dan je zou denken. Zonder dat ik je ken beteken je veel voor me. Alsjeblieft, geef het een kans.'

De drukte van op straat maakte hem gek; de donkere mensenmassa zorgde voor een ongezellige sfeer, vond hij. Het was te warm om dikke winterjassen te dragen, te koud om enkel in je trui rond te lopen. Alle mensen droegen donkere kleuren. Tussen alle ruziënde, discusiërende en gillende stemmen door hoorde hij Nyara. Hij draaide zich om. Ze was hem gevolgd. Hij balde zijn vuisten even, hij kon niet met zijn gevoelens om en stond op het punt te ontploffen. Hij schudde zijn hoofd en telde tot tien in zijn gedachten. 1,2,3. Ze accepteerde het. 4, 5, 6. Ze hoefden er niet over te praten. 7, 8, Alsjeblieft. 9, stop. Hij hoorde wat ze zei en schudde zijn hoofd. 'Hoe kan je nu van iemand houden die je helemaal niet ként!' Enkele boze blikken van mensen negeerde hij overduidelijk.

'O, Jake, alsjeblieft! Laat me dit niet zeggen! Ik houd gewoon van je!' De tranen sprongen in haar ogen. Ze probeerde het tegen te houden, maar het kon gewoon niet. 'Alsjeblieft,' snikte ze, 'geef me nog een kans.' Ze veegde met haar vinger langs haar oog. Een streep mascara bleef op haar vinger zitten.

Hij draaide zich om toen hij zag dat de tranen in haar ogen sprongen. Hij was koppig, hij wist perfect wat hem te doen stond. Hij kon zich niet binden aan iemand. Dat was hém nu eenmaal, dat was zijn ziel. Hij had genoeg meegemaakt in zijn leven en momenteel wiolde hij niet weer in zo'n tragedie terecht komen. 'Het spijt me.' Of zijn ogen traanden of niet, dat kon je niet opmaken. Hij liet zijn hoofd hangen en liep snel langs de drukte heen en zag enkele mensen een bezorgde blik naar Nyara werpen. Nu zouden ze hem natuurlijk allemaal een rotzak vinden. Het deerde hem niet. Hij wilde niémand nog harder kwetsen. Dit was de methode die het minst pijnlijk was. Algauw verdween hij in de massa.
[Topic Uit]

Slotaanvraag uitgevoerd