"Da-darren" kon ze net uitbrengen. Ze was heel erg moe. "Hou me alsjeblieft vast!" Heel zacht klonk het, maar wel duidelijk. Ze wilde slapen, maar was bang dat ze dan weer in haar hol zou komen.

'Beloofd. Beloofd, ik zal je altijd vasthouden.' Ik omhelsde haar, sloeg mijn armen om haar heen en legde haar hoofd tegen mijn schouder. 'Rustig maar, het is goed. Het is allemaal goed. Er is niks aan de hand, alles is goed,' fluisterde ik haar, maar ook mezelf moed in.

Ze zuchtte diep, en legde haar hoofd op zijn schouder. "Ik ben uitgeput. Maar als ik ga slapen ga ik terug naar dat zwarte gat en dat wil ik niet." zei ze heel zacht.

'Ik ben bij je... Beloof me dat je bij me blijft, dan zul je niet weggaan. Ik weet het zeker. Als je van mij houdt zoals ik van jou, zal dat niet gebeuren.' Mijn wangen kleurden rood en ik glimlachte.

"Ik ga slapen" gaapte ze "Maar blijf bij me, wat er ook gebeurt". Ze deed haar ogen dicht, en viel in een rustgevende, droomloze slaap.

Ik zat daar zo een tijdje met Shumi in mijn armen. Ik wilde dat ik in haar droom kon kijken, want af en toe murmelde ze een paar woordjes, die ik niet kon verstaan.

Ze droomde over regenbogen, en mooie werelden. Eigenlijk leefde ze daar nu ook, alleen lag ze in het ziekenhuis. Tijd ging voorbij, maar het leek eeuwig te duren. Drie uur later werd ze wakker gemaakt door Darren, op de achtergrond zag ze een dokter. Ze was alweer een beetje uitgerust weer, maar nog zeker niet helemaal. "Wat is er aan de hand?"

'Hij wil je ontslaan...' Ik lachte en ze lachte mee. 'Je bent zo snel vooruitgegaan. Hij is trots op je. En op mij...' Ik gaf haar een kus tegen haar wang en mijn lippen werden warm.

Ze begon te glunderen. "Bedankt!" zei ze zwakjes. In het lange shirt dat ze droeg en de joggingbroek die ze aan had, probeerde ze van het bed te komen, maar het lukte niet. Ze was nog wel zwakjes. Maar Darren tilde haar op, en zette haar op de grond. Hij ondersteunde haar op zijn schouder, zodat ze niet omviel. "Gewoon rustig aan doen, een dagje slapen zou goed helpen." dat zei de dokter. Samen liepen ze het ziekenhuis uit.

Toen we buiten stonden bedacht ik dat we geen auto hadden. Dan maar op de ouderwetse manier, dacht ik bij mezelf en ik tilde haar op. Ik sloeg haar arm om mijn nek, en hield haar vast bij haar benen en haar rug, als een soort baby in mijn armen en tilde haar naar huis. Ze spartelde eerst wat tegen, maar hield al snel op.

Ze was te moe om tegen te spartelen. Darren had haar goed was en ze lag tegen zijn borst aan. Ze viel een beetje in een sukkelslaapje, zonder dromen dit keer.

Ik hoorde haar zachte gesnurk onder me. Vrouwelijk en lief. Voorzichtig streelde ik haar voorhoofd met mijn lippen, nadat ik op een bankje was gaan zitten.

We waren bijna thuis. Ze knipperde een beetje met haar ogen, en opende die. Ze keek hem liefjes aan, en drukte zichzelf tegen hem aan. "Zullen we naar huis gaan?" gaapte ze.

'Is goed,' zei ik en ik stond weer op en tilde haar verder. Toen we voor mijn huis stonden deed ik de deur open en tilde haar weer naar binnen, en legde haar op de bank, pakte een deken en een warme beker thee en ging bij haar voeten zitten.

Ze glimlachte, en viel op de bank in slaap. Ze was héééél moe.

Zachtjes wreef ik over haar benen. Toen ze wakker was, vroeg ik of ze lekker had geslapen/

Het was alweer morgen, ze had de hele nacht door geslapen. "Ja, jawel" antwoordde ze.

'Gelukkig,' zei ik, terwijl ik zachtjes over haar slapen wreef, om haar te laten ontspannen. 'Ben je nog steeds zo moe??'

"Het gaat alweer beter." zei ze, gapend. Ze voelde zich al wel beter.

'Mooi,' zei ik en ik drukte mijn lippen op haar voorhoofd.

Ze glimlachte naar hem.

'Shumi, ik weet dat ik het, nouja... Verkloot heb. Maar ik wilde je geen pijn doen. Ik wilde gewoon rustig aan doen, omdat ik bang was dat jij er spijt van zou krijgen. Ik wil niet dat je er niet klaar voor bent en het toch doet, omdat je denkt dat het goed voelt. Ik wil dat je erover nadenkt. En je moet weten, Shumi, dat ik dit voor jou doe. Alleen voor jou. En dat ik van je houd.' Ik drukte snel mijn lippen op de hare en stond op. 'Nu heb je rust nodig. Tot straks.' En ik liep de kamer uit.




<AWOOOOO, IK KRIJG INSPI (: >

"W-wacht, Darren!" riep ze nog, maar Darren was weg uit haar slaapkamer. Waarschijnlijk ging hij beneden zitten ofzo. Ze trok haar dekbed over zich heen, en viel direct in slaap.

Ik glimlachte toen haar stem het kleine trappetje naar beneden vulde. Ik wacht hier, dacht ik, terwijl ik op de bank ging liggen. Het was donker geworden en ik merkte dat ik moe begon te worden. Ik gaapte en viel in slaap.

Droomloze nachten had ze wel vaker de laatste tijd. Gelukkig geen nachtmerries over haar ouders meer. Of over Ryrin, die ze al een paar dagen niet meer had gezien. Wat gemeen, dat hij niet eens meld waar hij heen gaat, of op bezoek komt als hij hoort dat zijn zusje in het ziekenhuis ligt. Rond tien uur wordt ze wakker van een vogeltje bij haar raam, dat zit te zingen. Ze gaat zitten in haar bed, en kijkt even om zich heen. Daarna trekt ze een veel te groot, maar wel warm, vest aan, en loopt naar beneden, waar ze Darren aantreft. Ze was van plan hem te begroeten, maar in plaats daarvan gaapt ze.